Twee weken geleden kregen we van de hoofdzuster te horen dat Ludmilla diezelfde dag nog naar huis moest, en of wij haar dan thuis wilden brengen.
Dit kwam heel onverwachts voor ons. We hadden eigenlijk geen andere keuze dan haar vandaag thuis te brengen, want als wij het niet zouden doen dan zouden ze zelf wel vervoer regelen of Ludmilla zou naar een kindertehuis gaan voor gehandicapte kinderen, waarvan we weten dat de zorg niet goed is.
Binnen een half uur hadden we kleertjes, fles, eten enzovoort bij elkaar gezocht om met Ludmilla mee te geven.
Na 20 minuutjes rijden kwamen we aan op het zigeunerkamp in een klein dorpje. Moeder werd gehaald en kwam naar ons toe lopen. Moeder zou haar kind na een jaar weer zien. Moeder leek te schrikken toen ze Ludmilla zag. Ze vroeg of Ludmilla ziek was. Een zuster (die mee was) vertelde dat Ludmilla niet ziek is maar dat ze niet kan zitten, staan, kijken en horen. We gaven Ludmilla in de armen van moeder. Na nog een uitleg dat Ludmilla alleen gepureerd eten eet en dat ze elke dag medicijnen moeten geven voor haar epilepsie, liep moeder met Ludmilla en de rest van de familie weer terug het kamp in.
Daar ging Ludmilla, naar een plek waar ze nog nooit heeft gewoond, met voor haar vreemde mensen die haar eigenlijk niet echt kennen. Het is moeilijk om haar nu los te laten.. Maar helemaal loslaten hoeven we haar niet. We mogen haar blijven opdragen in het gebed. Dat de Heere de moeder van ludmilla wijsheid en kracht mag geven hoe ze voor Ludmilla moet zorgen.
Wij hopen in de aankomende dagen af en toe even bij Ludmilla op bezoek te gaan, om te kijken of het moeder lukt om Ludmilla eten te geven, want je moet Ludmilla echt kennen om te weten op welke manier ze precies eet.
Reactie plaatsen
Reacties