Zondagmiddag 1 september kreeg Yura onverwachts een telefoontje van de mannen, die al een week vastgehouden werden. Ze waren vrijgelaten en wij mochten hen op komen halen. Wat een dankbaarheid en opluchting! De mannen zijn in de week dat ze vastzaten van oefenterrrein naar oefenterrein gebracht, om de opleiding tot soldaat te volgen en daarna naar het front gestuurd te worden.
Yura heeft 2 mannen opgehaald, zij zouden een aantal dagen bij ons verblijven. De andere man is direct naar zijn moeder in het oosten van het land gereisd. De mannen vertelde ons wat ze hebben moeten ervaren. Eigenlijk is het niet in woorden uit te drukken. De psychische druk, die op hen uitgeoefend werd, waarom ze vanuit geloofsovertuiging geen wapens willen gebruiken, was groot. Dagen zonder of koud eten uit blik, slapeloze nachten op de grond van het legerkantoor of in een bus waren moeilijk. Toch lag er een glimlach op de gezichten van de mannen. De Heere was zo dichtbij. Zo dichtbij hadden ze Zijn aanwezigheid nog niet eerder ervaren! Meerdere keren per dag gingen ze met z'n drieën bidden, lazen ze uit de bijbel (die wij mee gegeven hadden). Alle mensen en soldaten om hen heen dronken en rookten er elke avond op los. De soldaten van het legerkantoor zagen wel dat deze 3 christenen anders waren dan de mannen die ze doorgaans oppakten.
Meerdere mensen bepaalden ons bij de geschiedenis van Daniël en zijn drie vrienden.
Zij verschilden ook van de andere mensen, omdat zij op God vertrouwden en geen andere goden dienden.
Het blijde nieuws duurde helaas maar kort. Een dag na hun vrijlating werden we aangehouden bij een controlepost. De twee mannen, Yura, Debora en ik moesten mee naar een legerbasis. Daar werden we afzonderlijk verhoord, waarom wij zo dichtbij de Oekraïense grens reden met mannen die het leger in zouden moeten volgens hen. Wat we ook zeiden, niets hielp. Na 3 uur op een bankje te hebben gewacht, werden Yura, Debora en ik weggestuurd. Buiten de poort hebben we gewacht in de hoop dat ze de mannen toch lieten gaan. Na een half uur vertrok er een auto met sterk geblindeerde ramen. Wij zijn nog naar verschillende plaatsen gereden waar de mannen misschien konden zijn, maar nergens een spoor van hen. De volgende dag heeft de Heere alles zo wonderlijk geleid. Een soldaat van een legerkantoor waar zij vorige week vastgehouden werden, kwam op bezoek bij het legerkantoor waar de mannen nu waren. Deze soldaat herkende de mannen en wist dat dat ze vanwege hun geloofsovertuiging geen wapens in handen zullen nemen. De soldaat sprak met het hoofd van dit legerkantoor. En wat een blijdschap, ze mochten weer naar huis! We zijn de mannen direct gaan halen. Dezelfde avond zijn zij naar Fastov (Kiev) gereisd. In Fastov moeten zij zich wel melden bij het legerkantoor om de zaak verder af te handelen. Wij zijn de Heere dankbaar dat het voor deze 3 mannen zo goed is afgelopen. Wij willen u vragen te blijven bidden voor mannen die niet vrijwillig worden meegenomen en al het andere leed in Oekraïne.
Gebed verhoord!
« Mobilisatie Kamp in het kindertehuis »
Reactie plaatsen
Reacties