Mobilisatie

Een week geleden hebben we van dichtbij meegemaakt wat de mobilisatie inhoud voor de mensen hier en welke grote impact het op hen heeft.
In de net verschenen nieuwsbrief heeft u kunnen lezen over het vervangen van ons dak. Eerst door een klusteam uit Nederland en daarna door 5 mannen uit Fastov (provincie Kiev). Tijdens de terugreis naar Fastov zijn 3 van de 5 mannen bij een controlepost opgepakt. Door de politie zijn ze naar plaatselijke legerkantoor gebracht. Zo zijn ze vast komen te zitten! Slechts 1,5 uur rijden van onze woonplaats.
Volgends de wet zouden deze mannen een oproep mee moeten krijgen om zich aan te melden bij het leger. De procedure van o.a. een medische keuring en alles wat nodig is om het leger in gestuurd te worden zou in hun eigen woonplaats afgehandeld kunnen worden. Dat gebeurde helaas niet. Het bericht dat deze 3 mannen opgepakt waren, zorgde in eerste instantie voor paniek. Nadat we met elkaar deze grote zorgen in gebed voor de Heere neer mochten leggen, zijn we naar het legerkantoor gereden waar de mannen vast gehouden werden. We werden niet toegelaten. We probeerde via de telefoon contact te krijgen met de hoofdofficier, maar die was niet aanwezig. Ons werd verteld dat we de volgende morgen de hoofdofficier konden spreken.
De mannen stonden achter de poort. We hebben ze nog even kunnen zien. We zwaaide naar elkaar en riepen vanuit de verte dat ze hun geloof op God niet moesten verliezen.
Wij zijn, samen met de 2 mannen die niet opgepakt zijn, weer naar huis gereden. Deze 2 mannen hebben vrijstelling voor de mobilisatie. De één omdat hij 6 kinderen heeft en de ander vanwege een handicap.
De volgende morgen zijn we vroeg in de auto gestapt in de hoop de hoofdofficier nu wel te kunnen spreken. Maar helaas ging het luchtalarm af. Meer dan 200 rakketten en drones vlogen die dag door de lucht. Tijdens een luchtalarm wordt er niemand binnen gelaten bij het legerkantoor. Nogmaals heb ik via de telefoon uitgelegd dat deze 3 mannen christenen zijn en vanuit hun geloofsovertuiging geen wapens in handen nemen. Mij werd medegedeeld dat als het luchtarm voorbij zou zijn er verder gesproken kon worden. Na 2 uur wachten zag ik een busje met geblindeerde ramen vertrekken vanaf het legerkantoor. Dicht tegen het raam gedrukt zat één van de mannen en zwaaide naar mij. Wij zijn gelijk in de auto gestapt om hen te achtervolgen, maar raakten ze uit het oog.
Weer belde ik naar het legerkantoor om te vragen waar de mannen heen gebracht werden, maar dat wisten ze niet. Ik belde nogmaals met het legerkantoor waar ze de mannen heen brachten. Wel kregen we een tip van een soldaat, ook niet vrijwillig in dienst, dat de mannen waarschijnlijk naar het legerkantoor in Mukachevo werden gebracht.

Daar aangekomen kregen we te horen dat de mannen daar niet waren. Nog gebeld met verschillende legerkantoren maar nergens waren deze 3 mannen. Tegen een soldaat zei ik dat het toch onmogelijk was dat 3 mannen zomaar verdwijnen. Hij gaf het advies de politie te bellen, maar ook dat mislukte. Uiteindelijke besloten we om 112 te bellen. Dan moest de politie maar zelf ter plaatste komen. We legden de situatie uit en de politie ging binnen navraag doen. Volgens de politie waren de mannen daar niet, maar toen ik aandrong en na nogmaals vragen, zei hij dat ze misschien na een uur gebracht zouden worden. We werden van het kastje naar de muur gestuurd en zijn in diverse plaatsen geweest om navraag te doen waar de mannen verbleven. Uiteindelijk kwamen we weer terug in Mukachevo. Een soldaat vertelde ons dat er op het legerkantoor daar 2 van onze mannen vast zaten. Ons werd verteld dat de mannen al te ver in het proces zaten om naar het front gestuurd te worden. Een weg terug was niet meer mogelijk. Binnen een paar uur zouden ze naar de oefenkampen gebracht worden, om vervolgends naar het front afgevoerd te worden. Wat was dat een grote schok! Waar de derde man was bleef onduidelijk. Niemand kon het ons vertellen. Dagen later hoorden we dat de derde man gewoon bij de andere twee was. Van twee mannen wisten we dat ze naar het front gestuurd zouden worden. Er werd dus gelogen tegen ons.

Het enige wat wij nog konden doen is spullen voor deze 2 mannen kopen. We kregen 1,5 uur de tijd. Inmiddels was het al avond. We hebben nog een telefoon, ondergoed, shampoo en wat andere spullen voor hen kunnen kopen. En het belangrijkste voor hen Gods Woord bij zich te hebben! Gelukkig hebben we 2 bijbels bij de dominee op kunnen halen. Twee gevulde legerrugzakken hebben we via een de soldaat aan de mannen kunnen geven.. Nog gevraagd of wij met hen mochten bidden, maar helaas kregen we geen toestemming. Naast het legerkantoor hebben wij nog gebeden voor deze mannen. Vol emoties en met veel vragen gingen we naar huis. 

Die nacht sliepen wij nauwelijks. Dat gold ook voor de moeders van deze rond de 30-jarige mannen. De volgende dag werden we gebeld door een onbekend nummer. Eén van de mannen was het gelukt om van iemand een telefoon te vragen en kon enkele minuten bellen. De telefoons die wij hadden meegegeven waren helaas afgepakt. De man vertelde dat ze alle drie bij elkaar waren en al overgebracht waren naar het oefenkamp in Lviv. Inmiddels hebben ze alle drie al een dienstboekje met alle medische keuringen en handtekeningen. De onderzoeken die daarvoor nodig zijn hebben ze niet gehad. Het werd ons steeds duidelijker dat deze mannen op een niet eerlijke manier afgevoerd zouden worden naar het front. De man vertelde ons dat zij alle drie vast blijven houden uit geloofsovertuiging geen wapens in handen te nemen.

Inmiddels is er een week voorbij. De mannen proberen elke dag even te bellen met een geleende telefoon. Elke dag worden ze naar een ander oefenkamp gebracht in Oekraïne. Geen oefenkamp wil de mannen hebben, omdat ze toch geen wapens opnemen. In Oekraïne is er de wet dat je uit geloofsovertuiging niet verplicht bent om wapens in handen te nemen. Echter, het land is in oorlog, dan geldt deze wet niet, volgens de politie. 

Psychisch is het erg zwaar voor de mannen. Er wordt veel geestelijke druk op hen uitgeoefend. Daarom willen wij u vragen om mee te bidden voor deze mannen. Voor hun geestelijk welzijn en voor hun vrijlating. Deze mannen zijn niet de enige mannen die onvrijwillig in het leger zitten. Oekraïne kent veel verdriet, leed en pijn door de bombardementen en de aanslagen, maar ook de mobilisatie geeft zoveel verdriet en pijn. Dat er maar spoedig vrede mag komen!

Laatste update: de mannen zijn 1 september weer vrijgelaten! Verdere update volgt nog!