Kan ook een vrouw haar zuigeling vergeten, dat zij zich niet ontferme over den zoon haars buiks? Ofschoon dezen vergaten, zo zal Ik toch u niet vergeten. (Jesaja 49:15)
In de vorige blog heb ik u verteld over het wegbrengen van Karl, Nadia en Gyuri naar het kindertehuis. Nadat we deze kinderen naar de juiste kamer hadden gebracht, waar ze de aankomende maanden/jaren zullen verblijven, gingen we de volgende kamer binnen. Bij binnenkomst werd ons aangewezen welke kinderen er met ons mee zouden gaan. Anna-Maria, Victoria en Veronica, alle drie ruim een jaar oud. De verzorgers kleedden de kinderen nog om en mijn collega en ik kregen ieder een kindje in de armen gedrukt en zo gingen we op weg naar de ambulance.
Deze 3 kinderen die het rehabilitatietraject hadden doorlopen, mochten wij weer naar huis brengen. Niet zomaar een huis, een klein huisje op het zigeunerkamp. Een huis zonder stromend water, zonder gas aansluiting en waar niet voldoende te eten is. Maar ‘meestal’ wel een huis waar liefde is voor deze kinderen, en deze liefde hebben ze niet (voldoende) gekregen in de periode van het verblijf in het kindertehuis. Een kind wat mag wonen en opgroeien in het huis van zijn ouders (of liefdevolle verzorgers) is pas thuis.
We vervolgden de hobbelige weg weer, op weg naar het eerste zigeunerkamp. Onderweg hadden we nog ‘de dokter’ opgehaald, een zogeheten man die toezicht houd op de situatie van de kinderen die thuis bij hun ouders op het zigeunerkamp wonen. Anna-Maria was als eerste aan de beurt om thuis gebracht te worden. De zuster en de dokter stapte uit, terwijl mijn collega en ik in de ambulance bleven zitten met de kinderen. Al snel hoorde we veel mensen schreeuwen en roepen. Er werd aan de deur van de ambulance gerukt, om open te doen, maar dat werd niet toegestaan. Wat was er toch aan de hand? De moeder van Anna-Maria was niet thuis en zoals oma vertelde verbleef de moeder van Anna-Maria in Kiev. Oma kreeg nu de keuze om haar kleinkind aan te nemen, maar dit weigerde oma. Ze had geen geld om eten te kunnen kopen voor haar kleinkind. Deze strijd dat de familie Anna-Maria moest aannemen, hield nog even vol. Uiteindelijk zijn we toch maar weg gereden, met Anna-Maria nog bij ons. Nu was het rust.. Geen geschreeuw van bozen mensen meer om ons heen. Tegelijkertijd kreeg ik een rilling over me heen. Wat afschuwelijk was dat wat er net had plaats gevonden. Net, nog geen 5 minuten geleden werd de toekomst voor Anna-Maria bepaalt. Anna-Maria zal niet opgroeien bij haar moeder en zal de liefde van een warm gezin moeten missen. Dit kleine meisje zal opgroeien in een kindertehuis wat je liever geen thuis wilt noemen.. Inmiddels verblijft Anna-Maria al weer 2 maanden bij ons in het ziekenhuis. Over enkele weken/maanden zal ze weer terug gebracht worden naar het kindertehuis waarvan wij haar toen hebben opgehaald. Ze zal daar dan verblijven tot dat ze volwassen is. Het blijft voor mij onbegrijpelijk hoe een moeder haar kind kan afstaan. Gelukkig mochten de moeders van Victoria en Veronica wel hun kindje aannemen, ook al brachten wij deze kinderen in enorme armoede. Maar Victoria en Veronica hebben tenminste een thuis en een moeder die van ze houdt.
Reactie plaatsen
Reacties