Vrouwenbezoek

Al eerder heb ik u al wel eens verteld dat ik wekelijks 3 vrouwen bezoek in het ziekenhuis. Deze 3 vrouwen (Victoria, Martha en Erzsika) krijgen weinig tot geen bezoek van andere mensen. Ik wil jullie graag laten weten hoe het nu een half jaar later met Victoria, Martha en Erzsika is.

Dit ‘’vrouwenbezoek’’ doe ik nu al 6 maanden. Dit doe ik naast het werk in het ziekenhuis met de kinderen. Het is mooi werk wat ik voor deze vrouwen mag doen. Het geeft mij energie als ik zie hoeveel je kan betekenen voor mensen die eenzaam zijn.

Victoria:

Over Victoria (40) heb ik al verschillende keren in een blog over verteld.

Victoria mocht 2 maanden geleden geopereerd worden aan haar bijschildklier. Het doel van deze operatie was dat haar botten weer calcium op gaan nemen, zodat Victoria weer sterker wordt. De afgelopen 2 maanden zijn intensief voor haar geweest, omdat ze elke dag een infuus nodig had met calcium. En het gehoopte resultaat is al te zien! Inmiddels loopt Victoria met een stok door het huis en loopt ook al kleine stukjes buiten.

Victoria is de Heere zo dankbaar dat Hij een sponsor bereid heeft gevonden om haar operatie te betalen. Ze beseft heel goed dat het een wonder is dat ze er nog mag zijn. Ze heeft namelijk al 9 jaar 4x op een dag peritoneale dialyse (buikdialyse) wat normaal gesproken maar 5 jaar mogelijk is. Victoria is nog jong en haar toestand blijft onzeker, maar met de hulp en bijstand van God krijgt ze kracht en moed.

Ersika:

Over Erzsika (60) scheef ik kort in de blog van 07-02-17. Mijn eerste kennismaking met Erzsika in het ziekenhuis was toen ik hoorde dat ze behoefte had om wat te lezen. Ik gaf haar de Russische kinderbijbel en 2 weken later had ze het al 3x gelezen. Elke week nam ik christelijke literatuur mee en ze kreeg steeds meer het verlangen om deze boeken te lezen. Wat heel bijzonder is voor haar, omdat ze geen christen is. Na een aantal weken gaf ik haar de Bijbel. Ze nam hem dankbaar aan en ging er mee om of het het grootste geschenk was dat ze ooit had gekregen. Ze ging er direct inlezen, terwijl ik nog bij haar op bezoek was. Wat wonderlijk om te zien hoe de Heere het verlangen in iemand zijn hart kan geven. Erzsika en ik praten niet alleen over God’s woord, maar ook over praktische dingen, hoe het zou moeten als ze ontslagen zou worden uit het ziekenhuis. Want lopen kon ze nog nauwelijks en ik begreep van Erzsika dat ze in een slecht huis woont op de 3e verdieping.

Nadat ik een aantal maanden deze vrouwen had bezocht in het ziekenhuis merkte ik wel dat een verblijf in het ziekenhuis echt verschrikkelijk is. Geen fatsoenlijke maaltijden, geen douche, een vieze wc zonder verlichting en je wordt niet gewassen. De meeste mensen zullen hier niet beter weten, maar ik vind het niet normaal dat je, je behoefte moet doen op een po waar iemand anders al zijn behoefte op gedaan heeft.

Na 5 maanden mocht Erzsika gelukkig naar huis. Nu zou ik ze thuis gaan bezoeken, na even navragen kwam ik er achter waar ze precies woont. Maar wat schrok ik toen ik daar kwam… Leven hier echt mensen in deze omstandigheden?? Erzsika woont in een flat waar grotendeels de raamkozijnen uit gehaald zijn. Toen ik de flat binnenging schrok ik enorm, ik kan het bijna niet omschrijven. De ontlasting in de gangen en stank zeiden mij al dat dit eigenlijk niet leefbaar is. Maar toch wonen hier veel gezinnen in deze flat. Als ik Erzsika bezoek vraag ik altijd of er een man met mij mee gaat, omdat het misschien wel gevaarlijk kan zijn om daar alleen naar toe te gaan. Ik vind het altijd moeilijk om bij Erzsika op bezoek te gaan, steeds weer opnieuw ben ik ontdaan van de omstandigheden waarin deze mensen leven. Ook Erzsika is veranderd nu ze thuis is. Ze is nu weer een vrouw die er uit ziet of dat ze op straat leeft. Ze rookt nu weer sigaretten en praat niet meer over de Bijbel. Ik heb nog christelijke lectuur gegeven, maar veel deed het haar niet meer. Ze wordt nu zo beïnvloed door de andere mensen in deze flat. Zo ook haar buurvrouw, waar ze nu overdag verblijft. Haar buurvrouw werkt sinds kort 7 dagen per week doordat haar man kort geleden is overleden. Ze moet werken omdat er toch geld binnen moet komen om voor haar 3 kleine kinderen te zorgen. Ze verdient zo’n €7 per dag. Maar de helft van dit geld heeft ze al verbruikt aan alcohol en sigaretten voordat ze thuis komt.

Wat een triest leven hebben deze mensen toch… Laten we bidden voor deze mensen die in zulke barre omstandigheden leven en vooral dat ze dit mogen weten; ‘’Een ding is nodig’’!

Martha:

Martha was de 3e vrouw op de ziekenkamer waar ik over vertelde. Inmiddels heb ik al verschillende dingen met haar beleefd en voor haar mogen regelen. Martha is een oude vrouw van bijna 79 jaar en is erg eenzaam. 5 maanden geleden is ze in het ziekenhuis terecht gekomen, doordat ze haar enkel had gebroken door een val. Martha is een sterke vrouw. Ze vertelde dat ze elke dag nog tot 11 uur ‘s avonds thuis aan het werk was. Ze kloofde zelf haar hout voor de winter en hielt haar groente tuin bij. Elke dag liep ze 1,5 uur naar het ziekenhuis om haar zoon te bezoeken die al hele lange tijd in het ziekenhuis lag. Na haar val kwam ze zelf ook in het ziekenhuis terecht en kon ze haar zoon niet meer bezoeken die in het zelfde ziekenhuis lag. 1,5 maand later kreeg ze het bericht dat haar zoon die avond er voor overleden was. Wat een groot verdriet voor haar. Haar zoon was bijna nog het laatste wie ze had.. Groot was ook het verdriet dat ze niet naar de begrafenis van haar zoon kon. Toen ik Martha leerde kennen was haar zoon nog maar enkele weken geleden overleden. Ik was de enige die Martha wekelijks (of vaker) in het ziekenhuis bezocht. Haar 2 zussen kunnen haar niet meer bezoeken, omdat het wegens ouderdom niet meer gaat. Ik was de enige persoon om een goed tehuis voor Martha te regelen. Maar dit viel echt heel erg tegen hier in Oekraïne. Ondanks de zorgen hoe het over enkele maanden zou gaan, hadden Martha en ik het altijd erg gezellig in het ziekenhuis tijdens mijn bezoek. Martha onthoudt alles wat ik haar eerder had verteld en vroeg dan ook altijd hoe het met de kinderen gaat in het ziekenhuis. Maar ook bij praktische dingen mocht ik haar helpen. Omdat ze niet gewassen wordt door de zusters heb ik dat gedaan. En zo ook kwam de vraag om haar haren te wassen en ja, toen kon ik ook wel even haar haren knippen. En aangezien ik geen kapper ben..;-) Na ruim 4 maanden in het ziekenhuis te hebben gelegen, belde Martha mij gelijk de eerstvolgende dag, nadat ik terug was van mijn verlof in Nederland. Ze vertelde dat ze nu ontslagen werd uit het ziekenhuis. Direct ben ik naar haar toegegaan en heb haar spullen ingepakt. Ik ben toen met Martha mee geweest met de ambulance naar haar nieuwe verblijf. Ze woont nu in huize ‘’Tabitha”. Dit is een ouderenhuis voor rond de 20 mensen. Martha heeft het hier niet naar haar zin. Ze ligt met 9 andere vrouwen op een hele kleine kamer. Ze kan met niemand praten omdat er 8 vrouwen dementie hebben, een andere vouw begrijpt wel alles maar kan niet praten. Martha kijkt daarom enorm uit naar mijn bezoek en ze wil het liefst dat ik haar wel elke dag even kom bezoeken.

Ik hoop u binnenkort nog meer te vertellen over Martha en haar huisje waar ze altijd heeft gewoond.