Ruben is een jongen van 10 jaar die in het kindertehuis woont. Kort geleden is Ruben voor een weekje bij ons in het ziekenhuis geweest. De reden was voor ons niet helemaal bekend, iets met zijn keel begrepen we.
Ruben is een lieve jongen en speelt lief met de andere kinderen. Alleen als het hem even tegen zat, dan sloeg en schopte hij naar alles wat hij maar tegen kwam. Op een dag mocht hij van de dokter met ons mee naar de winkel, Ruben was super blij. In de winkel werd eerst door Ruben getwijfeld of hij de grens van 100UAH niet te weinig vond om speelgoed uit te zoeken. Uiteindelijk vond hij toch nog een bestuurbare auto onder deze prijsgrens wat naar zijn wens was. Ruben was helemaal gelukkig. Dit was de mooiste dag van zijn al zo’n moeilijke leven. Maar al snel ging de auto kapot… en toen was het ziekenhuis te klein voor hem.. Na een hele middag boos geweest te zijn kwam hij tot bedaren. Ik liet Ruben eventjes alleen omdat ik een voeding ging klaar maken voor Benjamin. Toen ik terug kwam zat Ruben vol trots op de bank. Ik keek hem een beetje verrast aan en Ruben wees naar de box wat hij gedaan had. Ik schrok enorm, Ludmilla lag in de box met 2 dekens en een voedingskussen op haar gezicht! Snel trok ik alles van haar gezicht en gelukkig had ze geen ademnood gehad.. Ik zei tegen Ruben dat dit heel gevaarlijk was en vroeg waarom hij dit gedaan had. Hij antwoorde: ‘’Ze gaat dan dood.’’ Ik schrok van deze reactie! Ik hoopte maar dat dit een ‘’spel’’ voor hem was met geen verdere gevolgen. Niet veel later hielt hij zijn hand voor de neus en mond van kleine kinderen en later legde hij nogmaals een deken over Ludmilla heen. En dat allemaal in ogenblikken als ik even niet keek. Ik sprak hem goed toe en zei dat het nu echt klaar was. Ruben zij: ‘’ik ga mij zelf doden’’. Ik zei dat dit heel erg was en dat ik heel verdrietig zou zijn als hij niet meer zou leven. Ruben zei: ‘’Wie houdt er dan van mij?’’ Ik schrok zo van dit antwoord! En in zekere zin had hij gelijk, want er is niemand in het kindertehuis, waar hij woont, die echt van hem houdt. Ik antwoorde hem met: ‘’Maar Ruben, ik hou van jou en Tante Jorien en Tante Marianne (mijn collega’s)’’. Hij keek mij vreemd aan of dat hij dat eigenlijk niet kon geloven. Ik sloeg een arm om hem heen en we hebben nog zo samen even op de bank gezeten. Na een uurtje was het voor mij tijd om naar huis te gaan, en ik bracht Ruben naar zijn eigen kamer. Ik zei nog tegen hem: ‘’Je weet, ik hou van jou!’’
Het zat mij echt niet lekker wat er die middag was gebeurt, dat hij meerdere keren kinderen wilde laten stikken. Ik moest dit wel door geven aan de zuster, want als ik naar huis ben, kan Ruben zomaar weer een deken op Ludmilla’s gezicht leggen. (De zusters zijn zelf meestal weinig op de kamers van de kinderen te vinden)
Ik heb alles verteld aan de zuster en zij zou het gaan bespreken met de hoofdzuster. Ze zei dat hij zo snel mogelijk maar weg moest. Dat hebben ze ook gedaan.. de volgende dag was Ruben er al niet meer en is hij opgehaald door mensen van het kindertehuis. Terwijl ze Ruben moesten ophalen hebben ze weer een kindje uit het kindertehuis bij ons achtergelaten. Esther een heel lief meisje van 4 jaar. Zij is ook al erg beschadigd in haar jonge leventje door het niet krijgen van liefde en aandacht. Het verhaal van Esther kunt u lezen op de website van mijn collega. www.marianneinoekraine.nl Zie blog ‘’De tijd van je leven in het ziekenhuis?’’.
Nu ik dit zo nog schrijf, voel ik me alsof ik hem verraden heb. Ik was de persoon die zei dat hij een gevaar was voor de andere kinderen. Door mij moest Ruben weg uit het ziekenhuis, terwijl hij het gezellig vond samen met mij en mijn collega’s. Ik had wel tegen Ruben gezegd dat Jorien, Marianne en ik van hem houden, maar nu zien wij hem niet meer. Wat moet Ruben nu wel niet voelen? Dat de zoveelste persoon in zijn leven hem ‘’bedrogen’’ heeft? Had ik hem maar gezegd dat God wel altijd van hem houdt, waar hij ook is. Dan zou dat hem nu nog troost geven. Ik mis Ruben! Het zou zo fijn zijn als ik hem kan bezoeken in het kindertehuis. Alleen al om hem te zeggen dat God er altijd is en van hem houdt. Laten we bidden voor Ruben en Esther en de vele kinderen die in het kindertehuis wonen, dat deze kinderen mogen horen van Hem.
Wegens privacy redenen is de naam Ruben gefingeerd. De oorspronkelijke naam van Ruben betekent ‘’Gods geschenk’’. Mag Ruben niet alleen een geschenk van God zijn, maar dat hij ook mag opgroeien tot eer van Hem.
Reactie plaatsen
Reacties