HET KINDERTEHUIS: Als uitbreiding op dit werk heeft de Heere (letterlijk) deuren geopend.
Kinderen gaan vanuit het ziekenhuis vaak naar een kindertehuis. De omstandigheden zijn daar niet goed. Er werd altijd gezegd dat je daar als buitenstaander niet binnenkomt, maar wat wilde ze graag weten hoe het ging met de kinderen waar ze langere of kortere tijd voor gezorgd had. Vooral toen Ruben erheen was gegaan. Hij was een gevaar voor de andere kinderen en had gezegd dat er toch niemand van hem hield. Ze móést hem gaan vertellen dat God wel van hem houdt. Ze had hem al wel gezegd dat zij toch van hem hield, maar dit was zoveel belangrijker. En hij moest zeker niet denken dat hij alweer in de steek gelaten werd. Biddend is ze er met haar collega heengegaan en…ze werden binnengelaten. Ze mochten in het lokaaltje zijn. Daar konden ze een poosje met hem spelen, voorlezen uit de kinderbijbel en met hem bidden. Daarna zijn ze dat elke week blijven doen. Inmiddels kent ze er meer kinderen en die mogen dan ook komen. De eerste keer liet ze daar een kinderbijbel achter, maar die kwam keurig boven op een hoge plank te staan bij al het speelgoed wat voor de kinderen gegeven is en van de kinderen afgepakt is, waar ze nooit mee mogen spelen. Dus elke keer zelf komen om uit de bijbel te lezen en vertellen is echt nodig.
Zo is ze daar ook in contact gekomen met Simeon. Hij zocht zelf contact . Hij werd bijna 18 en vertelde dat hij er erg tegenop zag om vanuit het kindertehuis op een andere plek te gaan wonen. Een dag na hun verjaardag moeten ze weg en komen bijna allemaal in een haveloze flat waar ‘alle’ jongens verslaafd en ‘alle’ meisjes prostituee worden. Hij zei te willen leven zoals God dat wilde en dat hij veel uit zijn ‘Bijbel’ las. Stefanie is voor hem contact gaan zoeken met een christelijk huis waar jongeren vanaf 18 jaar kunnen wonen. Gelukkig was er een plekje voor hem. Toen een paar van ons met Stefanie mee mochten naar dit kindertehuis, kon ze hem dit vertellen. Ze had ook een Bijbel voor hem meegenomen. Voor we het hek binnenreden hebben we naar Stefanies gewoonte eerst gebeden. We stonden een poosje te wachten in de gang voor we iemand van de leiding zagen. (Toeschietelijk zijn ze nog steeds niet.) Ruben was ineens naar een andere huis gegaan (maar hopen dat zijn nieuwe adres te achterhalen is) Alex was er wel. Ook Simeon kwam ons even later opzoeken. Een sympathieke jongen, maar een die echt niet weet hoe zijn toekomst eruit zal zien. We merkten een haast natuurlijk vriendelijk overwicht van hem op de jongere, soms brutale kinderen. “Maar ik heb een Bijbel”, zei hij toen Stefanie hem de Bijbel wilde geven. Hij ging hem halen. Het bleken de Psalmen te zijn, met daarachter wat gebeden. Mooi, maar nog mooier om te zien hoe blij hij nu was me een complete Bijbel. Hij leek van het bestaan daarvan niet te weten en ging er meteen in lezen. Nadat hij van het plekje in het christelijke tehuis gehoord had, twijfelde hij toch. Hoe kan hij ook vertrouwen hebben in een nieuwe omgeving en nieuwe mensen? Hij wilde erover nadenken. Met elkaar hebben we gebeden. Gouden momenten die nu ik eraan terug denk zo’n troost blijken te zijn. De Heere heeft dit ook gezien en gehoord en weet nu wij het niet weten, waar hij is en hoe het met hem gaat. Stefanie is er daarna nog met Victoria geweest om hem beter in zijn eigen taal uit te kunnen leggen wat voor huis het is en hem ervan te overtuigen dat het echt beter voor hem is. Hij wilde het, maar toen hij hoorde waar het huis was schrok hij er toch voor terug; daar woonden jongens die hij uit het kindertehuis kende en die hem vaak dwars gezeten hadden. Hij zag het niet zitten. Toen ging hij over zijn verleden vertellen; zijn moeder had hem als klein kind bij het oud vuil achtergelaten. Hij heeft in verschillende internaten gewoond. Toen hij 14 was wilden zijn opa en oma hem adopteren. Dat lijkt mooi, maar bleek alleen maar om hem als slaaf te kunnen gebruiken. Toen zijn moeder hem zag, zei ze: “Ben je nog niet dood?” Hij werd door zijn familie ernstig mishandeld. ‘Op een dag lag ik geknield op straat terwijl mijn familie me schopte. ‘Toen heb ik gebeden of ik verlost mocht worden van deze familie. Op dat moment kwam de politie en kwam ik opnieuw in een internaat…en nu 3 maanden geleden in dit kindertehuis.’ Stefanie is opnieuw gaan zoeken naar een plekje voor hem. Ze vond een plek waar hij zou kunnen werken; op een tuinderij. De baas is Christen en betaald zijn mensen eerlijk uit. Maar nog geen plek om te wonen. Nog één keer heeft Stefanie hem op kunnen zoeken met haar collega Marianne, voor zijn verjaardag. Hij zei echt elke nacht in zijn Bijbel te lezen en vertelde wat hij gelezen had. Hij had zijn tas klaargemaakt voor vertrek; een kleine weekend tas; dat was zijn hele ‘bezit’. Nu is hij zondag 6 augustus 18 jaar geworden en ’s maandags door het kindertehuis ergens heen gebracht. Stefanie weet niet waarheen. Ze had hem haar mobiele nummer gegeven en hij zou bellen. Zijn mobiel lag nog in de kluis. Helaas heeft ze nog niets van hem gehoord. Waar is hij? Hoe gaat het met hem? Het enige wat ze weet is dat hij zijn tas bij zich heeft met daarin zijn kostbaarste schat; zijn bijbel. Heel moeilijk om hem los te moeten laten. Er zelf tussenuit en in Gods handen laten. Hij is nog voortdurend in haar en onze gedachten en gebeden. Nu ook in die van u? Eigenlijk moet ik zeggen; in ons hart en gebed, want door al deze ontmoetingen ontdekten we dat er meer mensen passen in ons hart dan in ons hoofd. Ons hoofd is beperkt maar ons hart niet.
Laat in de avond van de dag dat ik dit typte ontvingen we van Stefanie de volgende app: ‘’vanmiddag zijn wij (Marianne, Mirjam en ik) naar het kindertehuis geweest. Eerst hebben we met de kleine Alex in het klaslokaaltje gespeeld en daarna met alle kinderen buiten. Maar toen we met Alex in het klaslokaal waren deed ik een erge ontdekking. De tas van Simeon met al zijn spullen erin stond daar gewoon nog op dezelfde plek waar hij zondag stond. Is Simeon dan helemaal niet weg? Of is hij weggegaan zonder spullen? Ik heb voorzichtig in zijn tas gekeken, daarin zaten zijn kleren, de roomse bijbel, de bijbel die ik hem had gegeven en het cadeautje wat wij hadden gegeven. Maar wat nog het ergste was: het papiertje met mijn telefoonnummer zat ook in zijn tas. Waarom zou hij weggegaan zijn zonder zijn spullen mee te nemen?? Nu kan Simeon mij zelfs niet bellen. Ik kan mij suf denken maar kom er niet uit. Waar zou hij nu zijn? Hij heeft niet eens kleding, spullen of zijn bijbel waar hij zo blij mee was. Toen ik thuis kwam zag ik een sms op mijn telefoon met: ‘’Bel mij asjeblieft terug’’. Dat was de sms zoals Simeon had gezegd die te zullen sturen. Ik was helemaal blij. Deze sms was inmiddels al een uur geleden gestuurd. Ik belde dit nummer maar kreeg een man aan de telefoon. (dus geen Simeon) Hij zei dat hij geen sms gestuurd had. Ik begreep niet goed wie deze man was. Hij woonde ook in Uzgarod. (dezelfde stad waar Simeon nu zou moeten zijn) Ik vroeg of hij Simeon kende, hij mompelde iets van ja. Ik vroeg of ik Simeon aan de telefoon mocht maar dat mocht/kon niet. Na een half uur belde dit zelfde nummer mij weer terug. Nu was het een vrouw. Zij wilde precies weten wie ik was en ik wilde natuurlijk precies weten wie zij was. Na een lang telefoongesprek bleek haar broer de directeur van het christelijke huis in Uzgarod te zijn. Maar zij en ik hebben allebei geen idee hoe het ooit kan dat ze mij een sms heeft gestuurd. Het is voor mij een raadsel, of een besturing? Ik heb haar uitgelegd dat ik al contact heb gehad met haar broer, de directeur van dit Christelijke huis. Maar dat Simeon daar niet wilde wonen omdat hij bang is voor de jongens daar. Morgen gaat deze vrouw bellen met haar broer of Simeon toch bij hen is aangekomen en of hij misschien weet waar Simeon nu is.
Recent nieuws over Simeon (na een paar weken): deze week heeft hij met een mobiel van iemand anders Stefanie kunnen bellen. Hij vroeg of ze kon komen. Hij sliep op straat en had geen eten. Helaas kon ze er niet heen. (het is 3 uur rijden vanaf Vinogradiv, haar auto stond in de garage ze kwam bijna voor een week met verlof naar Nederland.)
Dat was heel moeilijk voor haar, maar dat was het nog meer toen hij net weg was en ze hem los moest laten zonder een goed plekje voor hem geregeld te kunnen hebben.
Gelukkig heeft ze hem toen over kunnen geven aan de Heere, wetend dat ze voor hem gedaan heeft wat ze kon doen. Ze zag toen ook dat het zo beter was, anders was het te veel haar werk geweest als het goed met hem zou gaan.
Nu mag ze weten dat hij in Zijn handen veilig is en mag zo voor hem bidden. Wij voelen ook een sterke band met hem in het gebed en mogen elke keer ervaren dat het goed is wat God doet.
Na haar verlof wil ze hem op gaan zoeken. Ze heeft hem wel een telefoonnummer kunnen geven van de christelijke werkgever van de tuinderij waar ze al eerder contact mee had gezocht en waar hij zou kunnen werken.
Inmiddels heeft Stefanie deze man gebeld en gehoord dat Simeon inderdaad gebeld heeft. Ze zouden elkaar zondag in de kerk ontmoeten, maar helaas was Simeon daar toen niet gekomen. We blijven voor hem bidden.
Wat is goede opvang van zulke jongeren die het kindertehuis verlaten toch hard nodig.
Ook kwam er recent verdrietig nieuws over de zoon, die toen we zijn ouders bezochten al twee dagen kwijt was. Eerder leek hij tijdelijk weer op ‘het rechte pad. Nu was hij opnieuw al 10 dagen kwijt, en werd toen dood gevonden in de kassen van Wadim. (Waarschijnlijk aan een overdosis alcohol. Had hij nog hulp willen halen?) Zijn moeder had drie jaar gebeden voor jongerenwerk in haar wijk om jongeren in aanraking te brengen met de Bijbelse boodschap. Dat werk mocht er komen, maar haar eigen zoon viel terug en nu is hij overleden.
Het ‘kleuterschooltje” wat Anja (leuk om te weten dat Anya (spreek uit: Anja) in het Hongaars, moeder betekent.) hier op mocht richten hebben we ook bezocht. Ze werkte eerst onder straatkinderen. De vraag om een christelijk schooltje kwam vooral uit de gemeente. Toen het werk onder straatkinderen overgedragen was, maar vooral toen God haar zelf de aanwijzing gaf uit Jesaja 54 (Maak de plaats uwer tent wijd) heeft ze dit huis durven kopen; Een stap die ze zonder deze duidelijke opdracht voor haar, nooit had durven nemen. Ze heeft een stichting gevonden waarbij ze dit onder kon brengen. Verder wordt ze gesteund door haar eigen achterban. Ze merkt daarin vooral Gods trouwe zorg en Zijn leiding. Mooi om in verschillende gezinnen waar we kwamen te horen dat de kinderen daar naar school gaan of gingen. Dit jaar is ze met een Oekraïense man getrouwd en toen wij er waren vertelde ze het blijde nieuws dat ze een kindje verwachten.
NEDERLANDSE AVOND:Elke dinsdagavond houden Stefanie, Marianne, Mirjam (die er nu ook is), Jorien en Anja, een Nederlandse avond. Ze eten om de beurt bij elkaar, houden Bijbelstudie, dragen gebedspunten aan, bidden met elkaar en kunnen bijpraten.
LECTUUR: Voor we weggingen hebben we gezocht naar lectuur in het Russisch. Van het Deputaatschap Bijbelverspreiding en -Israël kregen we aan heel aantal mooie boeken. Een Johannesevangelie kan al snel uitgedeeld worden’, maar wie zou er behoefte hebben aan de uitgebreide Bijbelverklaring van Matthew Henry of een boek van Boston of Brakel? Dat we ons hierin vergist hadden bleek wel toen Stefanie twee delen van de Bijbelverklaring mee naar de dienst nam om aan de voorganger te geven. Maar juist ook gemeenteleden waren blij verrast over zulke mooie boeken en vroegen of ze die ook mochten lezen. Een vrouw die zo’n boek bekeek kreeg tranen in haar ogen toen ze zei; ‘Dit is mooi. Dat wil ik graag lezen.’ Toen werd bedacht dat deze boeken dan het best in de kerk kunnen komen te staan, zodat alle gemeenteleden ze kunnen lenen en lezen. De dominee was erg blij met deze mooie boeken. Hij wil ze ook uitlenen aan gemeenteleden. Youra was heel blij met een kinderbijbel voor de kinderen.
KERKDIENSTEN: De dienst begint al om 9 uur. Daarvoor kunnen alle gemeenteleden elkaar in de tuin ontmoeten. Wat een mooie verrassing om Anja Graveland hier te zien. Ik wist dat er een Anja was, want we zouden een tas van haar ouders voor haar meenemen. Nu bleek ze een vroegere collega van school te zijn. Ze is daar al 11 jaar en kan inmiddels heel goed Oekraïens en Russisch. Zoals ze altijd voor Stefanie doet, kon ze nu ook voor ons de hele dienst vertalen. Een leerzame preek over David en Goliath. Wat zijn uw Reuzen? Davids geloof begon met gehoorzaamheid aan zijn vader. Door angst trekken we ons terug.
De volgende zondag was de voorganger naar jongerenkampen die in de omgeving gehouden werden. Een oudste ging voor; weer een leerzame, maar ook schuldig stellende preek, waarbij de gemeente op Christus geworpen werd. Uit Filippenzen 2 over nederigheid, dienend zijn zoals Christus was, geen eigen gelijk halen, maar de ander uitnemender achten dan zichzelf.’
Na de dienst gaf een vrouw een getuigenis wat we graag doorgeven: Ze vertelde dat in 1994 haar zoon was overleden. Dat was een groot verlies. Nu had ze geleerd hoe erg het is als ze kansen voorbij liet gaan als God haar riep; Dat is nog een veel groter verlies. Ze riep op om de Heere elke dag te dienen en te volgen.
Ze vertelde ook dat ze een klein ‘radiootje’ had waar ze preken mee kon luisteren. Ze merkte dat ze het aan een vrouw uit haar flat moest geven, die nooit naar een kerkdienst kon. Ze vond het moeilijk, maar deed het toch. Die vrouw vertelde een paar dagen later er heel blij mee te zijn. Maar de Heere zorgde voor mij; die week kwam iemand die hier niets van wist een nieuw ‘radiootje’ brengen.
’s Middags luistert Stefanie altijd de ochtenddienst uit Alblasserdam mee en konden we de mooie preken over Rachel en Lea meeluisteren; het gaat niet om onze doelen of plannen, maar of God Zijn doel met ons bereikt.
De God van daar is ook de God van hier. Ook dat hebben we met verwondering mogen opmerken in ons gezin, in de gemeente. En dan is het ook weer goed om hier te zijn. Waar God is, kunnen wij ook zijn.
Reactie plaatsen
Reacties