Het wordt nu steeds duidelijker dat het ziekenhuisproject, in het ziekenhuis waar ik werk, steeds minder wordt of zelfs zal stoppen.
Al langere periode liggen er maar één of twee kinderen (zonder hun ouders) in het ziekenhuis. Hier lagen in het begin nog wel gemiddeld 12 kinderen. U zult denken dat het positief nieuws is dat er minder kinderen achtergelaten worden door hun ouders of uit huis worden geplaatst. Dit is gedeeltelijk ook wel waar, maar de echte oorzaak is dat er te weinig zusters zijn om voor de kinderen te zorgen. De lonen in het ziekenhuis zijn heel laag, waardoor de mensen een betere betaalde baan zoeken of naar het buitenland vertrekken. Als een moeder haar kindje nu wilt achterlaten, wordt ze min of meer gedwongen om het toch mee naar huis te nemen. En in welke omstandigheden groeit het kindje dan op, waar de moeder haar kindje eigenlijk niet wil of kan verzorgen? Als de situatie thuis erg slecht is, bijvoorbeeld door alcoholverslaafde ouders, dan wordt soms het kindje wel uit huis geplaatst en naar het ziekenhuis gebracht. En omdat er een tekort aan zuster zijn, stromen deze kinderen sneller door naar het kindertehuis. Hier is het ook niet fijn om op te groeien.
Ik werk nog wel in het ziekenhuis. En zo heb ik vandaag ook weer mogen zorgen voor Kevin, met hem mogen knuffelen en wat oefeningen gedaan. Maar hoelang zal dit nog zijn? Ik kan eigenlijk wel zeggen dat het mij verdrietig maakt dat dit project gaat stoppen. Ik ben namelijk voor deze achtergelaten kinderen gekomen… Werken in het kindertehuis, waar eigenlijk ‘onze’ kinderen zijn, is waarschijnlijk geen optie.
Natuurlijk zit ik niet stil op de bank. Ik bezoek de vrouwen en Ludmilla, werk in de opslag en help waar het nodig is. Maar ik heb nog niet echt een doel of doelgroep. Ik ben nu wel wat vaker thuis, waardoor ik nu wel meer tijd kan besteden aan het leren van de Russische taal.
Mijn gedachten gaan uit om misschien jongeren die het internaat verlaten op te vangen en hen te helpen om in deze maatschappij te staan. Of misschien wel een huis voor gehandicapte kinderen, die eigenlijk niemand anders in Oekraïne wil. Of…? Het is zo moeilijk om op zo’n punt staan. Want wat ik graag wil, is dat ook Gods wil? Kan ik hier wel blijven wonen of moet ik verhuizen naar een andere stad of land? Zoveel vragen… Ik wil u vragen om te bidden wat Zijn wil is. Wat kunnen we beginnen zonder de zegen van de Heere?
Reactie plaatsen
Reacties