Verlof

In de laatste maanden kom ik regelmatig op het zigeunerkamp.

Het zigeunerkamp waar ook Ludmilla (zie vorige blogs) woont. Dit kamp ligt ongeveer 25 minuten rijden van mijn woonplaats. 

In de laatste weken mag in dit kamp het werk van de Heere gezien worden. Nog niet eerder heb ik jullie verteld dat ik regelmatig deze mensen van dit kamp bezoek. De reden dat ik het jullie eerder niet vertelde was dat het dan niet zou lijken dat het mijn werk is. Dat deze mensen uit dit kamp verlangen hebben gekregen naar het Woord van God is geen mensen werk maar echt alleen Zijn werk. Ik hoop jullie te vertellen van de zegeningen van de Heere in dit kamp.

Laat ik bij het begin beginnen. Ruim een half jaar geleden is Ludmilla thuis gekomen nadat ze bijna 2 jaar in het ziekenhuis heeft gelegen. Ik probeerde haar elke week te bezoeken, eten te brengen en te praten met haar moeder. Sinds enkele maanden bezoek ik ook de buurvouw van Ludmilla. Katalin heet ze. Een aardige vrouw van ongeveer 50 jaar. Het was altijd fijn om haar te bezoeken, maar vooral het bidden aan het einde van het bezoek was fijn. De zoon(9) van Katalin moest een operatie ondergaan, cysten moesten verwijderd worden. Hier was alleen geen geld voor… Na meerdere gesprekken te hebben gehad en navraag te hebben gedaan, mocht het geld bij elkaar komen via sponsoring uit Nederland. Inmiddels nu 3 weken geleden mocht haar zoon geopereerd worden in het ziekenhuis van Kiev.

2 maanden geleden toen ik weer op bezoek was in het kleine huisje van Katalin, vroeg ze mij: ‘’Waar ga jij naar de kerk?” ‘’En mogen wij (zigueners) daar ook naar toe?’’. Ik zei dat iedereen welkom is in de kerk. Wat was ze blij om dit te horen! Gelijk de volgende dag was er op donderdag kerk en heb ik haar opgehaald. Vanaf deze dag gaat ze elke zondag en donderdag trouw mee naar de kerk.

Katalin kan niet lezen en schrijven en kan hierdoor niet uit de bijbel lezen. Iemand hier uit de gemeente heeft een soort radio waar de bijbel in het Hongaars is opgezet. Ik heb haar deze bijbel(radio) gegeven. En wat was ze blij en dankbaar met de Bijbel. Het was zo’n groot geschenk voor haar! En ze luistert veel uit de bijbel, zelfs als ik haar onverwachts bezoek en als ik haar bel, dan hoor ik op de achtergrond de bijbel(radio).

De volwassen dochter van Katalin gaat sinds enkele maanden ook trouw mee naar de kerk. Zij woont in een klein huisje naast haar moeder. Ze woont daar samen met haar oma en met 3 kleine kinderen.

De moeder van Katalin hoorde dat haar dochter de bijbel(radio) had gekregen. Ze vertelde mij dat ze er ook graag één wilde. Ze had er namelijk jaren geleden één gehad, maar die was toen kapot gegaan. Hier had ze destijds zoveel verdriet van gehad. Hoe ze toen aan die bijbel(radio) kwam is een bijzonder verhaal: Katalin bezocht samen met  haar moeder een vrouw in het ziekenhuis, die verder geen andere nabestaanden had. Een vrouw die naast deze kennis van Katalin lag is uiteindelijk overleden. Deze vrouw die overleden was, had ook geen nabestaande, dus bleef haar tas maar staan in de ziekenzaal. Katalin had toen besloten om deze tas maar mee naar huis te nemen (tenslotte zou niemand anders deze tas op komen halen). En wat vond Katalin in deze tas: De bijbel(radio)! Wat was ze hier gelukkig mee! Helaas ging deze radio na een paar jaar kapot. Katalin en haar moeder hebben veel gebeden of ze ooit een andere bijbel(radio) mochten  krijgen, en nu mocht ik haar weer de bijbel(radio) geven.

De moeder van Katalin kan helaas niet mee naar de kerk. Ze heeft reuma en loopt heel moeilijk. Maar met het geschenk van de bijbel is deze oude vrouw gelukkig!

Op een zondag (een paar weken geleden) hoorde ik dat een echtpaar uit dit zigeunerkamp al 2 dagen dronken was. Deze vader en moeder hebben veel kleine kinderen. Ik maakte mij erg zorgen om deze kinderen. Maandagochtend vroeg ben ik naar het zigeunerkamp gegaan in de vrees om kinderen aan te treffen die erg hongerig waren. Gelukkig mocht het meevallen. Nu ik toch op het kamp was bezocht ik gelijk een aantal mensen daar. Ook de oma van Ludmilla. De oma van Ludmilla was stervende zeiden ze. Ik wilde haar graag nog  bezoeken. Ik heb nog met deze oma kunnen praten. Ze zei dat ze spoedig zou sterven. Ik zei dat het nog niet te laat was om te vragen om vergeving en bekering. We hebben samen gebeden. Na het gebed ben ik weg gegaan. Toen ik thuis kwam kreeg ik een telefoontje van de buurvouw dat de oma van Ludmilla kort na mijn bezoek is overleden.

Het is zo bestuurd dat ik deze oma op de vroege maandagmorgen nog mocht bezoeken.

Gelijk de volgende dag was de begrafenis. Ik was daar ook bij. Vooral voor vele kinderen uit het kamp was het moeilijk. Deze oma was een geliefde oma voor veel kinderen uit het kamp. Van een afstandje stond ik er bij. Het deed mij veel om deze mensen uit het kamp bij elkaar te zien, dat deze mensen nu de ware Hoop missen…

2 Weken geleden, toen ik Ludmilla bezocht, was de vader van Ludmilla ook aanwezig. Ik had de vader van Ludmilla nog nooit eerder gezien. Ik had alleen maar verhalen over hem gehoord. Hij begon 2 weken geleden een gesprek met mij. Het was een goed gesprek. Hij vroeg onder andere of hij een ander leven zou krijgen als hij God leerde kennen. Ik bevestigde dat. Hij zei dat hij dit heel graag wilde. Hij leidt nu nog een slecht leven.(Zoals hij zelf zegt). Hij vroeg: ‘’Kan ik dat leven achter mij laten als ik het nieuwe leven mag leren kennen?’’ Ik zei van wel. Toen zei hij: “Ik wil ook graag naar de kerk en horen hoe ik een ander leven mag ontvangen.’’ Vanaf deze dag komt hij ook elke dienst naar de kerk.

Zijn vrouw (de moeder van Ludmilla) was daarna in gesprek met de buurvouw en ze zei: ‘’’Mijn man wil nu ook al mee naar de kerk, straks wordt hij ook nog een gelovige.’’ Op zo’n moment kan je alleen maar bidden voor deze vrouw of zij toch ook dit verlangen mag krijgen.

Een week later was de moeder van Ludmilla erg stil. Ik kreeg er geen hoogte van wat er nu eigenlijk was. Uiteindelijk zei ze het heel voorzichtig: ‘’Heb je nog zo’n bijbel(Radio)?’’ God had haar deze verlangens gegeven!

En zo kan ik van de afgelopen dagen nog wel meer vertellen over de mensen uit dit kamp die het verlangen hebben gekregen om Gods woord te horen.

Nu ik jullie zo dit werk mag vertellen, ben ik zo dankbaar dat God hier werkzaam is. Laten we bidden voor deze mensen dat ze tot geloof mogen komen. En bidden dat de boze geen plaats krijgt. Want waar God Zijn kerk bouwt, bouwt de duivel zijn kapel er naast. Helaas heb ik dit ook al gezien in het kamp, dat de satan deze mensen wilt aftrekken. Maar wij weten dat God de almachtige is!

Het laatste wat ik er nog aan toe wil voegen;

Het verlangen van de gemeente hier is dat in dit zigeunerkamp Zijn gemeente gesticht mag worden. Er zijn hier nog zoveel mensen die nog niets weten over God en Zijn woord.