Ludmilla is nog steeds thuis bij haar moeder.
Elke dag, of meerdere keren per dag, kom ik haar bezoeken om haar te verzorgen en te voeden. Ik ben er nu wel achter dat moeder nauwelijks tot geen drinken en eten geeft aan Ludmilla.
Elke dag is het weer een ''verrassing'' hoe ik Ludmilla en het hele gezin zal aantreffen. Hoe zal het met Ludmilla zijn? Hoe zal moeder deze dag reageren? Elke dag is het weer anders... De ene dag zegt moeder volledige afstand te willen tekenen van haar dochter en de andere dag zegt ze haar nooit bij iemand achter te willen laten.
In de afgelopen dagen hebben we verschillende dingen proberen te regelen. We hebben die vrouw nogmaals ontmoet die in bezit is van het paspoort van moeder. Dit paspoort bleek verlopen te zijn en nu is moeder bezig om een nieuw paspoort aan te vragen. Zonder geldig paspoort van moeder kunnen we geen papieren regelen zodat Ludmilla eventueel bij mij kan komen wonen.
Gisteren hebben we een gesprek gehad met de kinderbescherming. Deze man was ten eerste erg verbaast dat ik voor zo'n ziek kindje wil zorgen. ''Jij zoekt nu juist problemen op om voor zo'n kindje te willen zorgen''; was zijn eerste reactie. Maar toch vond hij het heel bijzonder en was hij echt bereidwillig om te helpen. Ik heb nogmaals even navraag gedaan bij de Jurist, zij zag ook geen enkel probleem. Wat ben ik dan dankbaar voor de bereidwilligheid van deze mensen.
Voor nu is het onduidelijk hoe de aankomende dagen er uit zullen gaan zien. We moeten nu eerst wachten op het nieuwe paspoort van moeder. Hoe het dan verder zal lopen is in de handen van de Heere.
Tot nu toe ga ik elke dag (of vaker) naar het zigeunerkamp om haar eten te geven. Het is soms best zwaar om elke dag naar het kamp te gaan, maar nog moeilijker om weer weg te gaan, want hoelang moet ze wachten totdat ze weer eten of drinken krijgt..?
Vanmorgen was ik erg blij met wat er gebeurde. Ik kwam het huisje binnen, begroette de rest van de familie en zette alles klaar om haar wond te verzorgen en toen begon Ludmilla te huilen. Ik pakte haar op, ze werd stil en er verscheen een blik van herkenning op haar gezicht. Zal ze mij dan toch gehoord hebben toen ik aankwam? Ik gaf haar eerst snel eten, want ze had erg honger... Daarna wilde ik haar wond verzorgen, maar haar doorligplek bleek genezen te zijn. Wat is dat fijn!
D.v. morgen hoopt Ludmilla jarig te zijn. Ze hoopt dan 3 jaar te worden. Wat bijzonder als ze dit mag beleven.
Willen jullie blijven bidden voor haar!
Reactie plaatsen
Reacties