Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor al uw medeleven in de periode van het sterven van Ludmilla en na haar overlijden. In welke vorm dan ook, e-card, mailtje of app.
Veel mensen zullen zich afvragen hoe het nu met haar ouders en mij gaat.
Ik bezoek nog om de dag de moeder van Ludmilla, om haar bij te staan in de verwerking.
De leegte in het kleine huisje is voelbaar. Haar bedje is leeg en er is niemand meer die zo'n intensieve hulp nodig heeft dan wat Ludmilla nodig had. Boven haar bedje hangt nu een mooie foto van Ludmilla. Moeder mist haar erg. Moeder vind het moeilijk om in hetzelfde huis te wonen, waarin ze Ludmilla lang verzorgt heeft. Moeder heeft plannen om binnenkort voor een periode een paar honderd kilometer verderop te gaan wonen en werken. Deze plannen had moeder al eerder, maar dit was onverstandig met een ernstig gehandicapt kindje (deze 'trektocht' is vrij normaal onder de zigeuner bevolking)
Met mij gaat het goed! Ik ben nog geen moment verdrietig geweest door het overlijden van Ludmilla. Het geeft mij zo'n rust dat ze nu voor eeuwig bij de Heere mag zijn en dat haar lijden hier voorbij is. Ze mag nu lopen, zien, horen en zingen tot Zijn eer.
Natuurlijk is er een soort van leegte. Als ik het kleine zigeunerhuisje binnen stap dan voelt het toch als een gemis, bij het zien van het lege bedje.
Sinds 2 weken is mijn vader weer naar Nederland. Mijn moeder hoopt hier nog een week te zijn. D.v. morgen hoopt mijn zus met haar dochter bij mij op bezoek te komen. Hier kijk ik erg naar uit!
Reactie plaatsen
Reacties