Ik hef mijn ogen naar de bergen, vanwaar mijn hulp komen zal. Mijn hulp is van de HEERE, Die hemel en aarde gemaakt heeft.

Even twijfelde ik of ik in een blog zou vertellen over deze  bewarende hand van de Heere. Later begreep ik dat ik niet zou mogen zwijgen over dit wonder. Zaterdag mochten we veilig aankomen na een reis van 18 uur. Daar moet Hij immers de eer van krijgen. Al een aantal maanden kijken we er in het familiehuis naar uit om in de zomervakantie naar Beregowo te kunnen gaan. Even weer alle familie en bekenden daar ontmoeten. De kinderen  bidden er al een paar maanden om. Toen het coronavirus uitbrak leek de hoop weg te zijn; toch bleven de kinderen trouw bidden.  Toen we zaterdag toch nog konden vertrekken, was dat voor ons een gebedsverhoring. Heel vroeg in de morgen vertrokken we met de bus en mijn auto. Het zou een lange reis worden, 1000km voor de boeg over niet zulke beste wegen als in Nederland. De reis verliep de eerste 10 uur redelijk voorspoedig. De volgende 8 uren waren anders. Op het dashboard van mijn auto begon er een lampje te branden. Ik voelde me bang. Meteen de auto aan de kant gezet en  Alona in de bus, die doorgereden was, gebeld. Eerst kon ik geen woord uitbrengen, toen zei ik: “Bid, want er is iets mis met mijn auto.’’ Daar stond ik aan de kant van de weg met een huilend kindje in de Maxi-Cosi. Wat moest ik doen? Hier kan ik geen ANWB bellen. Uiteindelijk stopte er een motorrijder. Hij hielp mij met olie bijvullen, al bleek  dit later niet het probleem te zijn. Toen ik weer in de auto ging zitten, kon ik alleen eerst bidden of de Heere ons in de auto wilde beschermen. Nog geen paar kilometer later stopte de kilometerteller ermee en deed de verlichting het niet meer. Wat nu? Over een aantal uur zou het donker worden… We hebben gebeden en zijn verder gereden. Weer een aantal kilometer verder sloeg mijn auto af en kon ik net op tijd mijn auto aan de kant krijgen. Uiteindelijk startte de auto toch weer. Door rijden of niet? We waren net bij de bergen aangekomen. Daar zouden we de komende drie uur doorheen rijden. Daar is aan de kant van de weg geen plek om te stoppen, als de auto weer uit zou vallen. We konden alleen onze Bewaarder aanroepen.  Met het vertrouwen op de Heere mocht ik weer verder rijden. Het was bijna niet te geloven; de verlichting deed het weer!! Dan zouden we misschien toch nog kunnen doorrijden tot in de avond? Alona reed nu met mij mee, zodat ik niet alleen zou zijn. Weer op weg, kwam er om de paar kilometer een stank uit mijn auto. De bergen naderden en vanaf nu zouden het een aantal spannende uren worden: geen straatverlichting en geen plek om te stoppen. Ik keek op naar de bergen en ik begreep dat mijn hulp alleen van de Heere zou kunnen komen. Naast mij zat Alona zich te verwonderen over de prachtige natuur en hoe mooi God alles geschapen heeft. Zo reden we de 3 uren door het berg gebied. Voortdurend verwonderde ik mij over de hulp van de Heere met psalm 121 in mijn hart: Een lied Hammaaloth. Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar mijn hulp komen zal. Mijn hulp is van den HEERE, Die hemel en aarde gemaakt heeft. Zo zingend en biddend reden we verder. Wat is het  groot als je  vertrouwen op Hem mag hebben en niet op een ANWB of andere mensen die hulp zouden kunnen bieden. Bij de grens van Beregowo ligt een spoorovergang en net hiervoor stopte de auto er weer mee. Hij startte toch weer en zo mochten we veilig bij het huisje aankomen. Waarom ik dit met jullie deel: Heb niet het vertrouwen op mensen maar op de Heere. In Nederland kan het zo vanzelfsprekend zijn dat je hulp kunt regelen of iets nieuw kunt kopen. Het maakt in zulke omstandigheden veel minder afhankelijk van de Heere. Toch hebben wij het hier niet moeilijker, als de bankrekening op nul staat of er geen monteur blijkt te zijn. Want alleen als je Hem mag kennen ben je gelukkig, hier en in Nederland. Het vertrouwen niet te hebben op mensen maar alleen op de Heere. “Welgelukzalig is hij, die den God Jacobs tot zijn Hulp heeft, wiens verwachting op den HEERE, zijn God is;’’ (Psalm 146:5)